Ειναι αυτες οι νυχτες τελικα που βλεπεις καθαρα,το χρωμα που εχουν τα ματια της μοναξιας.Ιδιο ακριβως οπως οι σταχτες απο τα ονειρα.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Όνειρο θερινής (;) νυκτός

Πλησίασα και άγγιξα τα πλήκτρα. Σήμερα θα έπαιζα για μένα. Μόνο. Συνειδητοποίησα ότι πέρασε καιρός από την τελευταία φορά . Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα.

Ξεκίνησα με δυο – τρεις αγαπημένες μελωδίες. Από εκείνες που ποτέ δεν ξεχνάς, ποτέ δε βαριέσαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η νοσταλγία έγινε κύμα και με διαπέρασε ολόκληρη και μια γλυκόπικρη γεύση έφτασε στο στόμα μου και φίλησε το εσωτερικό των χειλιών μου.

Κι ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έγινε αυτό που φοβόμουν…

Σ’ ένιωσα δίπλα μου. Όπως τότε. Θυμάσαι;

Μύρισα το άρωμά σου, άκουσα τη φωνή σου…Σε είδα.

Εισέβαλες με αυθάδεια στις σκέψεις μου κι έκανες κατάληψη σε κάθε κύτταρό μου. Επίδειξη δύναμης και εξουσίας γεμάτη εγωισμό και αλαζονεία.

Ναι. Πανικοβλήθηκα. Αισθάνθηκα μια θανάσιμη αδυναμία.

Έσφιξα τα δόντια μου και δυνάμωσα ασυναίσθητα την ένταση του ήχου. Νόμιζα πως έτσι θα σε εξαφανίσω!

Ανόητες ψευδαισθήσεις!

Δεν έφυγες.

Σα να σου άρεσε ο ρόλος του μονάρχη.

Έκατσες με έπαρση στο θρόνο σου φορώντας επίχρυσο στεφάνι ματαιοδοξίας και αποφάσισες να το διασκεδάσεις. Δάγκωσες με λαιμαργία ένα κομμάτι ουρανό και ρούφηξες κάμποσες σταγόνες γαλήνης.

Κι εγώ εξακολουθούσα να πάλλομαι μεθυσμένη από οργή (και πάθος;) μαζί με τις χορδές του πιάνου.

Η παρολίγον σιωπηλή παραίτηση του ‘πριν’ , μετατράπηκε τώρα σε μια τεράστια αντίδραση. Έγινα ολόκληρη μια αντίδραση.

Έδιωξα με μανία τα τετριμμένα όνειρα του χθες που τόσο λάτρεψα και έπνιξα σ’ ένα ποτήρι με φωτιά τις αφυδατωμένες, εύκαμπτες υποσχέσεις του κάποτε – ξέρεις, αυτές που γεννιούνται αυθόρμητα υπό το θαμπό φως των φεγγαριών της νύχτας και πεθαίνουν την ίδια στιγμή χωρίς καν να το πάρεις είδηση.

Ένιωθα μια ιδέα πιο άδεια, αλλά δεν σταμάτησα. Έπρεπε να το τολμήσω κάποια στιγμή. Κι έφτασα μέχρι το τέλος...

Ύστερα άνοιξα με λαχτάρα το παράθυρο και σχεδόν διέταξα τον άνεμο να μαζέψει τα απομεινάρια της μάχης και να φύγει και τη βροχή να καλύψει με τέχνη τα ίχνη μου.

Να μην καταλάβει κανείς. Να μη θυμάμαι ούτε καν εγώ…

Λίγες ώρες αργότερα, ξύπνησα μάλλον εξαντλημένη και κοίταξα γύρω μου.

Όλα στη θέση τους.

Εγώ όμως ήξερα…

Απέτυχα.

9 σχόλια:

Gravediggah είπε...

Πάντα πρέπει να φτάνουμε μέχρι το τέλος... κι ας αποτυγχάνουμε. Εμένα αυτό μου δίδαξε η φτωχή ζωή μου

Evita είπε...

..προσπάθησα,έφτασα,απέτυχα.Μεχρι το τέλος...αλλά γιατι πάντα ανακαλύπτω πως υπάρχει και κάτι ακόμη,λίγο πιο πέρα..και με σπρώχνω ακόμη λίγο κι ακόμη...μέχρι το τελος (;)

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δεν αποτυγχάνεις, όταν a priori ξέρεις το αποτέλεσμα και Συνειδητά επιλέγεις να φύγεις μαχόμενος-η.
Για εσένα...
Για να μπορείς να συνεχίσεις να κοιτάς στα μάτια την συνήθειά σου και "να μετράς μαζί του χαμένα παραμύθια"...
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ

Gravediggah είπε...

Πάντα υπάρχει κάτι ακόμα. Συμφωνώ

Evita είπε...

...απέτυχα,θα ξανάρθει...κι εγώ πάλι θα δοκιμάσω τις αντιστάσεις μου.Μόνο φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα κουραστώ...θα νικηθώ.

Ανώνυμος είπε...

Νεαρά μου...
Λαθεύεις!!!
Μην στοχεύεις ή ευελπιστείς στο να "μην ξανάρθει"....
Πολύ απλά, πάντα θα έρχεται!!!
Γιατί;;;

Γιατί, εσύ επέλεξες να του "παραχωρήσεις" χώρο μέσα σου....
Όσο εσύ, συνειδητά ή υποσυνείδητα ΔΙΑΤΗΡΕΙΣ κάτι από εκείνο-ον μέσα σου,θα εξακολουθεί να έρχεται!!!
Και πάντα, η ομοιόστασή σου("οι αντιστάσεις σου") θα νοιώθουν νικημένες!!

Στόχος λοιπόν, είναι να "ελέγχεις" τους ερχομούς του και να τους απολαμβάνεις όσο μπορείς!!

Δεν μιλώ για συμβιβασμό...
Για να του δίνεις ακόμα "χώρο" κάτι θετικό θα παίρνεις.
Έστω και αν αυτό είναι ένα "σκληρό μάθημα"....

Στόχος λοιπόν είναι να αποδείξεις ότι είσαι καλή μαθήτρια, "έμαθες το μάθημά σου" και πλέον τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει.
Ούτε καν το Id σου!!!
Συνέχισε να γράφεις.Εγώ, το βρίσκω τρομερά απολαυστικό!

ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ

Evita είπε...

Σε ευχαριστώ [ναι ξέρω δε σ' αρέσει αλλά πάντα δοκίμαζα τα όρια των άλλων,δικό μου παιχνίδι].Θα γράφω όσο έχω πράγματα να απελευθερώσω θα το κάνω ..αλλιώς θα εκραγώ.Και χαιρομαι να σχολιάζεις.Ξέρω πως θα έρχεται όποτε θέλει ετσι ακάλεστος,μόνο που να,κάποιες φορές σταυρώνω τα χέρια και λέω όχι μη το κάνεις,σήμερα ασε με να είμαι εγώ,μόνο για μια μερα άσε με ελέυθερη,να μη τρέχω να σε σβήσω απο πάνω μου...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα!!!
Πλέον, δυστυχώε,Σπανίως έχω διάθεση να Γράψω...
Αρκούμαι μερικές φορές, τόσο "απλά στο χαρτί να ξεσπάω", που λέει και ο Άσαρκος στο "Είναι Μυστήρια η Χώρα Των ΔακρύωΝ"...

Εσύ νεαρά μου, μπορεί "πάντα ΝΑ δοκίμαζεις τα όρια των άλλων", αλλά σε εμένα δεν έχει την συνήθη επίδραση.Εξ απαλών ονύχων, "εθίστηκα" στο να διευρύνω διαρκώς τα...δικά μου όρια!!!Εθίστηκα στην αέναη αναζήτηση της "ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ"!!
Να "βουτάω" ολοένα και πιο βαθεια...
Συνεπώς, όσον αφορά τα δικά μου όρια δεν έχω καν αισθανθεί να τα.."δοκιμάζεις"...
Οπότε λάβε την άνεσή σου!

Επί την ταμπακιέρας σου έχω...."δυσάρεστα νέα"...
Τις στιγμές που θες να "είσαι εσύ και μόνο", είναι που θα εμφανίζεται...
Γιατί μάντεψε......???

Δικό σου δημιούργημα και δικό σου "κτήμα" είναι...Μέσα σου ΖΕΙ!

Και όπως καταλαβαίνεις και εκείνο-ος θα έχει την συνήθεια να "δοκιμάζει τα όρια των άλλων"...
Μεταξυ αυτών και εσύ...

Άρα, συνέχισε να γράφεις και όπως προείπα: "Στόχος λοιπόν είναι να αποδείξεις ότι είσαι καλή μαθήτρια, "έμαθες το μάθημά σου" και πλέον τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει.
Ούτε καν το Id σου!!!"

ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ

Evita είπε...

Τον περιμένω λοιπόν,θα 'μαι έτοιμη θα μαζέψω όλον μου τον εγωισμό και θα νικήσουμε!Εξάλλου έχω ένα πλεονέκτημα...ξέρω όλες τους τις αδυναμίες και τα δυνατά χαρτιά,εγώ τον δημιούργησα!Εκείνος αμφιβάλλω αν ποτέ με γνώρισε.Gostdog οι διαθεσεις αλλαζουν,ελπίζω να επιστρέψεις με νέες ιδέες και δυνατά κείμενα :)