Ζητούνται ευκαιρίες

Είμαι μάλλον κλειστοφοβική. Και κυρίως αγοραφοβική.

Όχι σε υπερβολικό βαθμό. Δηλαδή δεν παθαίνω υστερία κάθε φορά που μπαίνω σε κλειστό χώρο. Δεν αποφεύγω τα μέσα μαζικής μεταφοράς όπως ο διάολος το λιβάνι κι ούτε αλλάζω δρόμο όταν βλέπω ασανσέρ.
Μια μικρή ταχυπαλμία και σε ειδικές περιπτώσεις κρίσεις πανικού, χωρίς σοβαρό λόγο.
Όταν με γραπώσουν αυτές οι κρίσεις, δύσκολα ηρεμώ.

Τελευταία ανακαλύπτω ότι τον ίδιο πανικό με τα παρεπόμενα συμπτώματα νιώθω και σε στιγμές που ούτε σε κλειστό χώρο βρίσκομαι ούτε κόσμος πολύς αναπνέει και κινείται γύρω μου. Συνήθως είμαι μόνη.
Απλά νιώθω να πνίγομαι. Ανεβαίνουν οι σφυγμοί, καταπίνω δύσκολα, με πιάνουν ζαλάδες και μου έρχεται η έντονη επιθυμία να σωριαστώ στο πάτωμα (κάποιες φορές από το φόβο μου φαίνεται έχω και παραισθήσεις..)

Ξέρεις, πάντως, δεν με νοιάζει αν ξεγυμνωθώ μπροστά σου.
Η γύμνια είναι η αλήθεια μας, εξάλλου.

Με ρούχα τρέχουμε να την καλύψουμε για να δείχνουμε πιο όμορφοι, σαν κούκλες που το έσκασαν από βιτρίνες με φανταχτερά υφάσματα και παραφουσκωμένα, βασιλικά όνειρα.
Αλλά δε βρίσκω τίποτα πιο γοητευτικό από ένα σώμα ολόγυμνο, με όλες του τις ουλές και τις ελλείψεις.

Και δεν θα ντραπώ ούτε για μια στιγμή όταν εγώ θα γεμίζω σφηνοπότηρα με τις αλατισμένες αδυναμίες μου σε δάκρυα, διάφανη μπροστά σου, ενώ εσύ θα κοιτάς το ρολόι στον καρπό σου και θα κλειδώνεις το μοναδικό κουμπί του πουκαμίσου σου που τόλμησε να ξεφύγει από την τρύπα του.

Δεν...
Δεν...Δεν...
Τι άλλο να πω; Στέρεψα.

3 παρά. Ήρθε η ώρα για τα χάπια του τρίτου 8ώρου της ημέρας. Χάπια για το επίμονο κρυλόγημα τόσων εβδομάδων.

Χάπια α-λήθειας πουλάτε?