Καθρέφτης

-Μαμά βγαίνω.θα 'μαι στο κήπο.Όταν ετοιμαστεί το φαγητό να με φωνάξεις.
Συχνά κάθομαι στα σκαλιά του κήπου ανάμεσα στις τριανταφυλλιές και τα αγκάθια μου,χαζέυω τον κόσμο,κλέβω χαμόγελα και πλάθω ιστορίες για τον καθένα,για να μη τους νιώθω ξένους.Κι είναι αυτή η στιγμή που ξαναπιστέυω στους ανθρώπους.Σήμερα όμως τα φώτα είναι χαμηλά κι έχει έναν περίεργο δυνατό αέρα,τόσο που σφυρίζοντας αναγκάζει τη σκέψη μου να απομακρυνθεί απο τα επικίνδυνα.Το πεζοδρόμιο ξαφνικά γυμνωσε κι εμεινα μόνη,εγώ και λιγο πιο κάτω σ' ένα παγκάκι μια κυρία στολισμένη περιποιημένη περιμένει...εδώ και χρόνια,την ίδια μέρα την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο.Α!Να και η κοπέλα του διπλανού σπιτιού βιαστική και φορτωμένη όπως πάντα τρέχει να προλάβει...κάθε φορά μου χαρίζει ένα γλυκό ενοχικό χαμόγελο,μα δε...δε με θυμάται πια,με ξεχνά,όμως είμαι σίγουρη πως εγω δεν άλλαξα.Να!..μόλις έφθασε το λεωφορείο της αλλά όπως στριμώχθηκε για να ανέβει της πεσαν κάποια όνειρα...όχι δε θα τα μαζέψω,είναι ξένα,άσε που εγώ έχω τελειώσει με αυτά εδω και καιρό.Αλλα ο άνεμος συνομώτησε μαζί τους και τα έφερε ως τα πόδια μου κι επειδή ανήκω στις περίεργες φύσεις έριξα μια κλεφτή ματιά,κι ύστερα συνέχισα νιώθοντας δακρυσμένη,ήθελα να ουρλιάξω να παγώσω τα πάντα..έγω αυτά τα όνειρα τα αναγνώρισα,τα ξέρω είναι δικά μου...

Θα τα φυλάξω,θα τα κρύψω καλά σε κάποια υπόσχεση μέχρι να γυρίσει να τα πάρει..αργά ή γρήγορα θα γυρίσει,πάντα έτσι κάνει...στο τέλος πάντα θυμάται.Βλέπεις άπο τότε ήμουν συλλέκτης.