Tα 13 κλειδια

Άρπαξα ένα φύλλο χαρτί και σχεδίασα τη θεά Λησμονιά. Έτσι, για να μην τη ξεχάσω…Για να μη με ξεχάσει κι εκείνη, ίσως…Σκέφτηκα να την καλοπιάσω λίγο, μήπως και δεχτεί να με διευκολύνει στο σχέδιο που είχα καταστρώσει για απόψε, το οποίο κι έβαλα ευθύς αμέσως σε εφαρμογή…


Άφησα κάτω το μολύβι κι έπεσα σε λήθαργο. Ήθελα να πάψω να σκέφτομαι. Να ξυπνήσω και να μην είναι τίποτα το ίδιο. Να ξαναρχίσω από την αρχή. Και θα τα είχα καταφέρει μέχρι τέλους, αν εκείνος ο μοιραίος και καθόλου τυχαίος ψίθυρος δεν τάραζε την ηρεμία μου. Μάλλον ένας άγγελος έβαλε φρένο στα περίεργα και επικίνδυνα πλάνα της βραδιάς που λίγο έλειψαν να με χωρίσουν από το παρελθόν και να με αποκλείσουν από το μέλλον.

Τώρα βρίσκομαι εδώ, στο κέντρο της ζωής, στο κέντρο του κόσμου, απολαμβάνοντας μια ελευθερία άνευ προηγουμένου και την αδρεναλίνη να ανεβαίνει κατακόρυφα τη στιγμή που το σώμα μου αρχίζει ξαφνικά να εκτελεί ελεύθερη πτώση. Τύμπανα ηχούν με δύναμη από παντού κι εγώ δεν κάνω τίποτα για να σταματήσω το πέσιμο. Μονάχα φωτογραφίζω με παιδικό ενθουσιασμό τις νότες που το σκάνε από τα όργανα και τρέχουν σαν αθλητές σε Μαραθωνοδρόμο για το ποια θα φτάσει πρώτη στα αυτιά μου. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή καθώς πλησιάζω προς το έδαφος με ιλιγγιώδη ταχύτητα….Δεν είναι ανησυχία ή φόβος, είναι λαχτάρα! Γιατί βλέπω το στόχο μου να έρχεται μαζί με το έδαφος. Κι από εκεί, λίγα μέτρα πριν αγγίξω το τέλος, το τέρμα, μπορώ να διακρίνω με ευκολία εκείνο το τριαντάφυλλο που με περιμένει ανάμεσα στα τσιμέντα και τα γκρι αυτής της πόλης που κερνά μελαγχολία. Μπορώ ολοκάθαρα να ακούσω και το τραγούδι – πρό(σ)κληση με μαέστρο ένα «σκαθάρι» (ή μήπως τέσσερα σκαθάρια;;) που βολεύτηκε επάνω στο κόκκινο του λουλουδιού και φλερτάρει με τα φύλλα του. Ποιος είπε πως το σκαθάρι δε βγάζει ήχους;; Ποιος είπε ότι το σκαθάρι δεν ξέρει μουσική;; Κι όποιος εξακολουθεί να το ισχυρίζεται, πολύ απλά, δεν έχει φαντασία…
Κι η μέρα χ-αράζει…