Ετσι μου τα εμαθες...

Τι κι αν εγώ θέλω να προσπαθήσω;

Τι κι αν θέλω να (σου) δώσω;

Πόση σημασία μπορεί να έχει, τελικά, η δική μου επιθυμία...;;
Κι εκείνη άλλη δύναμη δεν έχει, μην την υπερτιμάς. Σέρνεται πια. Πόσο πλέον να την σπρώξεις; Πόσο ακόμη να επιμηκύνεις αυτό το "α" στο τέλος;
Μάλλον γοητευτικά εγωιστικό αυτό το "θέλω". Αλλά...θέλω για μένα; Για σένα; Για ποιον;
Αποφασίζω ότι δεν με ενδιαφέρει. Το αφήνω στην τύχη του. Κι έτσι προσποιούμαι ότι "έχω τον έλεγχο".
Ανοησίες. Αφού εσύ κόβεις και ράβεις.
Κι ό,τι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, απλά το καλύπτεις. Το κρύβεις. Το κουκουλώνεις.
Τώρα, μάλιστα, ήρθε κι η σειρά μου να φορέσω εκείνη την όμορφη μάσκα που μου αγόρασες, γιατί προφανώς η πραγματικότητα σου κάθεται βαριά.
Και με την αλλοιωμένη φωνή μου θα σου μιλώ περί ανέμων και υδάτων.

Εσύ σβήσε το φως κι εγώ θα τραγουδώ αυτά που θα ήθελες να ακούσεις.
Κι ας είναι ψέματα.
Καλύτερα τώρα;