Ανοίγω ?

Ψαχουλεύω τα κομμάτια της λέξης «συμβιβασμός». Δεν ξέρω αν η μελωδία που θα τη συνοδεύει πρέπει να είναι σε μείζονα ή σε ελάσσονα. Δεν είμαι σίγουρη για τα ακριβή συναισθήματα που μου δημιουργεί η συναναστροφή μου μαζί της.

Συμφιλίωση πρώτου και δεύτερου ενικού προσώπου για την εξύψωση του πρώτου πληθυντικού. Παραχώρηση θέσης στην αρμονία του «εμείς». Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω. Ευτυχώς, τα αυθόρμητά μου δεν καλύπτονται εντελώς από την τάση μου να σκαλίζω τα ένα συν ένα και της επαλήθευσης τα λογικά. Άσε τα ηλίθια σοβαροφανή μου και φαντάσου με να κοιμάμαι με ένα παραμύθι στην αγκαλιά μου.

Εντάξει. Ύστερα μου χτυπάει κουδούνια η υποχώρηση. Υποχώρηση αναγκών κυρίως. Σκέφτομαι ότι η ύπαρξη πολλών επιθυμιών κάποια στιγμή πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε σύγκρουση ορισμένων μεταξύ τους. Κι εκεί δίνεις θέση μόνο σε μία. Η άλλη ή οι άλλες κάνουν ένα βήμα πίσω γιατί δεν τις παίρνει. Τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί χώρος και για αυτές.

Ναι, μάλλον ακούγεται λογικό. Αυτές τσιρίζουν βέβαια. Ουρλιάζουν μέσα στα αυτιά μου φλερτάροντας με την προσοχή μου. Γιατί κι εγώ προσπαθώ να τις βγάζω από το μυαλό μου συχνά – πυκνά για να κοιμάμαι πιο ήσυχη. Δεν τις ξεχνάω όμως.

Παρακαλώ, όμορφές μου ανάγκες, μόνο λίγη υπομονή να κάνετε. Μέχρι να βρω κι εγώ τις ισορροπίες μου και να σας ευχαριστήσω όλες. Στριμωχτείτε λιγάκι προς το παρόν εκεί πίσω, θα ανοίξω και το μικροσκοπικό παράθυρο στο κέντρο για να βλέπετε ήλιο κι από εκεί θα κρεμάσω τις υποσχέσεις μου. Ώσπου να βρω χρόνο να σας βγάλω έξω..

Ψυχραιμία

Κάνω κύκλους γύρω απο το ίδιο σημείο. Κέντρο τα λάθη τα μεγάλα μου και μια ακτίνα που συνεχώς τεντώνεται.

- Άρχισες πάλι τις κλάψες, μικρή. Η κωμωδία πουλάει. Ακούς; Και μάλιστα της ελαφράς μορφής. Φόρα τη μάσκα πάλι.

Αλήθεια, κουράζομαι. Νιώθω πως κάποια στιγμή στα ξαφνικά θα αρχίσουν οι σφυγμοί μου να ελαττώνουν δραματικά ταχύτητα, ελάχιστοι χτύποι το λεπτό, μέχρι που θα φτάσουν το μηδέν και θα φρακάρουν εκεί. Και δεν θα κάνω απολύτως τίποτα. Θα είμαι ακίνητη και θα περιμένω.

Η φωνή μου δεν λειτουργεί. Ούτε το στόμα ανοίγω. Κι εσείς το ίδιο να κάνετε απόψε. Να (μου) σιωπήσετε. Δεν ξέρω τελικά ποιος φοβάται περισσότερο:αυτός που θέλει να ακούει λόγια συνεχώς ή εκείνος που προτιμά να του σερβίρουν άτολμες σιωπές στο πιάτο; Μάλλον το ίδιο φοβισμένοι είναι κι οι δυο.

Οι ανάγκες μου διογκώνονται τρομακτικά. Το λίγο γίνεται πολύ κι οι γωνίες από αμβλείες, οξείες. Τα μικρά γίνονται ΚΕΦΑΛΑΙΑ και ουρλιάζουν μες στο αυτί μου και τα "πίσω" αλλάζουν θέση με τα "μπροστά" και μπλέκονται συνεχώς στα πόδια μου. Δεν ξεχνάω τίποτα κι ελάχιστα ξεχνιέμαι. Δεν σε ξεχνάω.

Συχνά μοιάζει να μην άλλαξε το παραμικρό. Εξακολουθώ να περπατάω ξυπόλυτη και να βγαίνω έξω με βρεγμένα μαλλιά, να συνδέω τον οργασμό με τη jazz και να ξυπνώ στη μέση της νύχτας με την αίσθησή σου (;) στο μέσα μου.

Εμμένω στις μυρωδιές. Όσο αντέξουν. Κι εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ για να τις διατηρήσω.

Γιατί, τι νομίζεις; Μόνο αυτές μου έμειναν...