Ειναι αυτες οι νυχτες τελικα που βλεπεις καθαρα,το χρωμα που εχουν τα ματια της μοναξιας.Ιδιο ακριβως οπως οι σταχτες απο τα ονειρα.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Ετσι μου τα εμαθες...

Τι κι αν εγώ θέλω να προσπαθήσω;

Τι κι αν θέλω να (σου) δώσω;

Πόση σημασία μπορεί να έχει, τελικά, η δική μου επιθυμία...;;
Κι εκείνη άλλη δύναμη δεν έχει, μην την υπερτιμάς. Σέρνεται πια. Πόσο πλέον να την σπρώξεις; Πόσο ακόμη να επιμηκύνεις αυτό το "α" στο τέλος;
Μάλλον γοητευτικά εγωιστικό αυτό το "θέλω". Αλλά...θέλω για μένα; Για σένα; Για ποιον;
Αποφασίζω ότι δεν με ενδιαφέρει. Το αφήνω στην τύχη του. Κι έτσι προσποιούμαι ότι "έχω τον έλεγχο".
Ανοησίες. Αφού εσύ κόβεις και ράβεις.
Κι ό,τι δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις, απλά το καλύπτεις. Το κρύβεις. Το κουκουλώνεις.
Τώρα, μάλιστα, ήρθε κι η σειρά μου να φορέσω εκείνη την όμορφη μάσκα που μου αγόρασες, γιατί προφανώς η πραγματικότητα σου κάθεται βαριά.
Και με την αλλοιωμένη φωνή μου θα σου μιλώ περί ανέμων και υδάτων.

Εσύ σβήσε το φως κι εγώ θα τραγουδώ αυτά που θα ήθελες να ακούσεις.
Κι ας είναι ψέματα.
Καλύτερα τώρα;

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Aπαγορευτικο

Το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό σήμερα, λόγω έργων.

Στο εσωτερικό του επικρατεί το απόλυτο χάος κι αν δεν λάβουμε εγκαίρως τα κατάλληλα μέτρα, η επόμενη πιθανή λύση είναι η κατεδάφιση.
Προς αποφυγήν, λοιπόν, πλήρους διάλυσης θα προβούμε σε μια μεγαλειώδη προσπάθεια επαναδιοργάνωσης, μήπως και περισώσουμε ό,τι έχει απομείνει.

Ευπρόσδεκτη, με κάποιες επιφυλάξεις βέβαια, οποιαδήποτε εθελοντική βοήθεια.

Ευχαριστώ για την κατανόηση και μας συγχωρείτε για την ταλαιπωρία.


Σε ελεύθερη μετάφραση....η καλή διάθεση αυτονομήθηκε και πήρε τα βουνά.
Και ξέμεινα.
Θυμάμαι κάπου είχα κρύψει κάτι αποθέματα ευφορίας σε μορφή σταγόνων, αλλά που να ψάχνω τώρα...Πάει καιρός.

Προς το παρόν, η Nina Simone παρέα με το πιάνο της προσπαθει να μου φτιάξει το κέφι..

Πρέπει να σηκωθώ. Να ανοίξω κανένα παράθυρο, να μπει φρέσκος αέρας...